آخرین خبر/ حرمت مادر بسیار زیاد است. این حرمت از همان فرهنگ ایرانی است که جهانیان روز مادرش را به نام حضرت فاطمه زهرا (س) می شناسند.
اما این روزها در فضای مجازی تیتر یکی از تحلیل‌ها در مورد سردار آزمون دست به دست می‌شود. تیتری که اول بار روزنامه همشهری ورزشی زد با این مضمون: سردار، هر موقع بزرگ شدی برگرد!
خداحافظی سردار به بهانه بیماری مادر یا پاس ندادن به او در بازی‌های تیم ملی، قابل توجیه نیست. علی دایی اگر جای سردار آزمون بود، در مواجهه با این اتفاقات بیشتر انگیزه می‌گرفت و در آینده چنان کار می‌کرد که همه نگاه‌ها را تغییر دهد، اما سردار با خداحافظی نشان داد که وقتش رسیده در مقابله با فحاشی ها ایستاد و فرهنگ درستی را بنیان گذاشت.
پیراهن تیم ملی خیلی بزرگ است. پیراهن تیم ملی است که به سردار آزمون اعتبار داده است. اما از همه اینها بزرگتر فرهنگی است که این پیراهن را بزرگ تر و با ارزش تر می کند در سطح جهانی.
گفته شده سردار جای بازیکن تیم ملی کره‌جنوبی بود، چه‌کار می‌کرد؟ تیم ملی کره‌جنوبی بعد از پیروزی در برابر آلمان، قهرمان جهان و حذف این تیم با یک اتفاق عجیب در فرودگاه سئول مواجه شد. برخی به سمت بازیکنان این تیم بالش و تخم‌مرغ پرت کردند! در مقابل اما آلمانی ها حاضر شدند بار دیگر به یواخیم لو اطمینان کنند چرا که نه یک فرد بلکه خرد جمعی یک مجموعه است که تیمی را بزرگ و قهرمان جهان کرده و می کند.
تماشاگر به گردن فوتبال حق دارد. تماشاگر همان‌طور که تشویق می‌کند، انتقاد هم می‌کند و بازیکن نمی‌تواند برای تماشاگر تعیین تکلیف کند و بگوید فقط من را تشویق کن. علی دایی آقای گل جهان بعد از جام جهانی ۲۰۰۶ با شدیدترین انتقادات از سوی هواداران تیم ملی روبه‌رو شد. علی دایی که تعداد گل‌هایش برای تیم ملی مثال‌زدنی است و تا به حال در جهان کسی به گرد پای او نرسیده است. علی دایی نه خداحافظی کرد و نه با تیم ملی قهر. اتفاقاً یکی از کسانی که در ماه‌های اخیر به تیم ملی روحیه داد و حتی در اردوی این تیم در ترکیه حاضر شد، همین علی دایی بود. هر چند هر کسی هم ظرفیت علی دایی را ندارد و البته فحاشی ها به او هم به این شکل سامان دهی شده نبود که همه چیز را به نام هواداران نوشته اند.
سردار برو.
جای تو اینجا نیست... جای تو میان این حرکات چیپ و سبک نیست. جایی که مدام به مادر و مقام آن فحش داده شود... کاری که در فضای مجازی کرده و می کنند...
کاش انقلابی به پا می شد برای عدم فحاشی... برای انجام کار صحیح...برای داشتن تیمی به بزرگی ایران و برای یادآوری حرمت هر مادر ایرانی.
