صبح نو/ متن پیش رو در صبح نو منتشر شده و انتشار آن به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست
ایستاده مُردن، شاید بهترین و کلیشه ای ترین تعبیر برای بازی دیشب ایران مقابل پرتغال باشد. در رقابتی که کلی قاب خاطره انگیز برایمان داشت. از چهره های مصمم قبل از شروع مسابقه تا لجبازی های دوست داشتنی کارلوس کی‌روش و پرت کردن کتش از عصبانیت، از مهار پنالتی کریس رونالدو توسط علیرضا بیرانوند تا سجده شکر کریم انصاری‌فر پس از گلش از روی نقطه پنالتی. حتی دویدن سربالا و جالب میلاد محمدی که همه جانش را گذاشت برای یک فرار نافرجام و حتی آن شوت ثانیه های آخر طارمی ، همه و همه برایمان به یادماندنی شد. در شبی که با سربلندی از جام جهانی روسیه کنار رفتیم. با اولین 4 امتیاز تاریخ فوتبالمان. با تیمی که به معنای واقعی کلمه، «تیم» بود.
ما، همه 80 میلیون ایرانی دیشب با قلب هایمان مقابل پرتغال و ستاره هایش ایستادیم. مردانه جنگیدیم و تا ثانیه آخر آزارشان دادیم. آخر کار هم با تساوی یک بر یک متوقف شان کردیم.
ما از جام جهانی حذف شدیم.تنها یک امتیاز برای صعود از گروه مرگ، گروه قهرمان جهان، قهرمان اروپا و قهرمان آفریقا کم آوردیم. اسپانیایی ها و پرتغالی ها شادی کردند... ولی ما بردیم!
