ورزش 3/ ملی پوشان ایران در حالی با گل دیرهنگام خود توانستند سه امتیاز حیاتی از بازی با مراکش به دست بیاورند که با استناد به این چهار دلیل تاکتیکی می توان ایران را شایسته پیروزی دانست.
ملی پوشان فوتبال ایران موفق شدند پس از بیست سال دومین پیروزی خود در جام های جهانی را به دست بیاورند. در این مطلب به چهار دلیل تاکتیکی می پردازیم که با استناد به آنها ملی پوشان فوتبال ایران می بایست بر حریف آفریقایی خود غلبه می کردند:
یک_ اگر شما یک تیم تهاجمی باشید در صورت انجام حملات پرتکرار منجر به موقعیت، واژه در اختیار داشتن بازی، واژه کنترل کردن بازی در توصیف تان به کار می رود. اگر یک تیم تدافعی باشید کاملا وضعیت تفاوت پیدا می کند. برای یک تیم تدافعی وقتی واژه در اختیار داشتن بازی ، کنترل کردن بازی به کار می رود که حریفش شاید مالکیت توپ را داشته باشد، ولی توانایی ایجاد حملات پرتکرار منجر به موقعیت را خیر. ایران یک تیم تدافعی بود و مراکش یک تیم تهاجمی. به جز پانزده دقیقه اول و ده دقیقه هفتم مراکش تهاجمی توانایی انجام حملات پرتکرار منجر به موقعیت را نداشت، روی هم یعنی بیست و پنج دقیقه از نود دقیقه. بیست دقیقه بازی در اختیار و کنترل مراکش بود. اما شصت و پنج دقیقه دیگر کلیدواژه های اختیار و کنترل از کنده تیم کی روش بلند می شد. خوب تیمی که حدود سه برابر بیشتر از حریف در زمان بازی مشکلی با وضعیت برقرار نداشت آیا برای پیروزی شایسته تر نیست؟
دو_ در فوتبال مربیان از لحاظ تاکتیکی دو دسته هستند. مربیان استراتژیستی مانند مربی مراکش که فلسفه، تاکتیک و روش بازی خودشان را دارند و اهمیتی بیشتر از ده درصد به آنالیز تیم حریف نمی دهند. دسته دوم مربیان تاکتیکالی مانند کی روش هستند که لاین آپ را بر اساس لاین آپ حریف، تاکتیک را بر اساس تاکتیک حریف و بازی را بر اساس بازی حریف طراحی می کنند. بدترین چیز برای این مربیان این است که وقتی برابر یک تیم بازی می کنند نسبت به نقطه قوت رقیب دانش و آگاهی نداشته باشند.چیزی بیشتر از بد، در واقع فاجعه. پانزده دقیقه ابتدایی بازی به ما این نکته را اطلاق کرد که وای فاجعه! ایران نمی داند نقطه قوت مراکش چیست! اما نه، از دقیقه شانزده به بعد فهمیدیم ایران می داند نقطه قوت مراکش فاصله خیلی کم خطوط هافبک و حمله آنها با هم است. کی روش به این مسئله آگاهی دارد. پس برایش طرح هم دارد. فاصله کم خطوط جلوی مراکش یعنی ایجاد تراکم در یک سوم هجومی. پس نه پای توپ یا فضا، که پای " تعداد" در میان بود. پس فشردگی خطوط دفاع و هافبک خودی و اجرای بازی ایستا در یک سوم دفاعی دیکته تیم بود. فشردگی دفاعی برابر تراکم تهاجمی و آن هم فقط در یک سوم زمین بازی. حاصل چه بود؟ ایجاد " شلوغی" و این شلوغی همان چیزی بود که پاسکاری مراکشی ها را در یک سوم هجومی با آشفتگی همراه ساخت، با بیش از حد نزدیک بودن بازیکنان شان به هم و این شلوغی همان چیزی بود که از دقیقه شانزده تا دقیقه نود و شش سازمان دفاعی ایران را بیمه نمود.
سه_ در ادامه نکته شماره دو باید گفت یک فاجعه دیگر نیز در کمین مربیان تاکتیکال هست و آن عدم آگاهی نسبت به ضعف حریف می باشد. اما بله کی روش اینجا نیز خوب عمل نمود. وی از ضعف فضای باز جلوی خط دفاع مراکش و فاصله زیاد خط هافبک با مدافعین و کند بودن در انتقال سریع از حمله به دفاع و پوشش این گپ ایجاد شده خبر داشت و به همین دلیل وحید امیری را در ترکیب اصلی کوچ کرد. به خاطر سرعت وی و با این دستور مستقیم به او : " همیشه و در تمام لحظات سریع السیر و برق آسا به سمت مرکز زمین شیفت کن و تمام" . دستور ساده بود و علاوه بر وحید به بقیه حمله کنندگان تیم نیز با انحای مختلف دیکته شده بود. خوب ایران نسبت به ضعف مراکش آگاه بود و البته از لحاظ تاکتیکی نیز از آن با ایجاد دو موقعیت تک به تک استفاده نمود، اما از لحاظ تکنیک فردی نه، نشد که بشه.
چهار_ نکته چهارم به شدت برای ایران نه فقط در این جدال، که حتی اجرای آن در جدال های بعدی نیز اهمیت دارد. مسئله " اولویت بندی پرسینگ" . ایران برابر مراکش تمام بازی را به دفاع تاخیری در یک سوم دفاعی نگذراند که اگر چنین بود امکان داشت بالأخره در یک لحظه اشتباه صورت بگیرد. بلکه با اولویت صحیح در لحظات مختلف شاهد گونه های مختلفی از اجرای بازی دفاع کردن آنها بودیم که ما را بسیار امیدوار ساخت که تیم کی روش به عنوان یک تیم تدافعی، حداقل در کاری که قرار است انجام دهد متخصص است. یک تیم دفاعی متخصص. نمونه ها؟ بازی پرس از جلو هنگام اوت های حریف در زمین خودی و شروع مجدد دروازه بان. بازی دادن آزادی عمل دفاعی به مسعود شجاعی جهت جدا شدن از یونیت تدافعی تیم و یارگیری نفر به نفر فشرده روی پست هشت حریف. بازی حرکت تخریبی ابراهیمی در تمام عرض زمین جهت کاهش توانایی بازی سازی پست شماره ده. روش های مختلف و راه های مختلف، آنچه که مطمئنا برای تیم کی روش راه حل های دفاعی مطمئن به ارمغان خواهد آورد.
اکنون زمان پاسخگویی است. آیا یک تیم که شصت و پنج دقیقه از بازی را به شکل دلخواهش بازی کرده شایسته پیروزی نیست؟ یک تیم که کاملا به نقطه قوت حریف دانایی دارد چطور؟ و البته به نقطه ضعف آنها؟ خوب اگر این تیم یک رویکرد دفاعی داشته باشد و نشان دهد در این رویکرد به تخصص رسیده چه؟
