مشرق/ امیرالمومنین امام علی علیه‌السلام در خطبه‌ای که پس از حادثه جنگ نهروان ایراد کردند فرمودند:
امّا بعد، ای مردم، من چشم فتنه را در آوردم و آن را ریشه کن کردم، و جز من هیچ کس جرأت چنین کاری را نداشت، در آن روزگار که تاریکی و موج فتنه همه گیر شده و بیماری واگیر آن به اوج رسیده بود.
اینک پیش از آنکه مرا از دست دهید، از علوم و اطّلاعاتم بهره برید و پرسش کنید.
سوگند به آن که جانم در قبضه قدرت اوست، از هر رخدادی تا روز رستاخیز با خبرم و از هر گروهی که دست کم یک صد نفر را رهبری کند و یا صد نفر را به گمراهی کشانَد، مطّلعم و شما را خبر دهم، و از سخنگو و پیشوا و پیشگامش با خبرم، و نیز میدانم که در کجا فرود آیند و بار گشایند و کدام یک از آنان کشته شوند و کدامین بمیرند...
آری، آنگاه که فتنهها روی آورند، حقّ و باطل درهم آمیزند و شبهه و سردرگمی ایجاد کنند، و هنگامی که پشت کردند، شناخته شوند. فتنهها چون بادها در گردشند، گاهی به شهری رسند و آنجا را مورد تاخت و تاز قرار دهند و زمانی به شهر دیگر هجوم آورند.
بهوش باشید که خطرناک ترینِ فتنهها از نظر من فتنه بنی امیّه است که فتنهای کور و تاریک، و بلای آن همهگیر است. ولی گروهی خاص قربانیان آن خواهند شد.
آری، آن که نیک بنگرد و حقیقت را دریابد، بپا خیزد و به رنج و بلا افتد، و آن که چشم و گوش بسته بماند و تسلیم امواج باطل گردد، سر در آخور کند و زنده بماند.....
«نهج‌البلاغه، خطبه 92»
