مجله علمی ایلیاد/ پژوهشگران در مطالعه‌ی جدیدی که در خصوص اثرات «ویتامین دی» بر بدن انجام داده‌اند دریافتند که احتمال ابتلا به دیابت در افرادی که مبتلا به کمبود ویتامین دی هستند، ممکن است افزایش یابد.
محققان دانشگاه علوم پزشکی سن دیه‌گو و دانشگاه ملی سئول، ۹۰۳ بزرگسال سالم را بدون هیچ سابقه‌ی پیش‌دیابت یا دیابتی در طی سال‌های ۱۹۹۷ تا ۱۹۹۹ مورد مطالعه قرار دادند و به مدت ۱۰ سال این افراد را تحت نظر گرفتند تا سطح و وضعیت پزشکی آن‌ها را بررسی کنند. یافته‌های آن‌ها در مجله‌ی PLOS One منتشر گردید.
دکتر «سدریک فری گارلند»، استاد راهنمای دانشکده‌ی پزشکی دانشگاه سن‌دیگو و عضو خانواده‌ی پزشکی و بهداشت عمومی در این خصوص گفته است که تحقیقات بیشتری برای اثبات این امر نیاز است که آیا میزان بالای هیدروکسی ویتامین دی، ممکن است از دیابت نوع ۲ یا تبدیل پیش‌دیابت به دیابت جلوگیری کند یا خیر؟
اما این مقاله و تحقیقات گذشته نشان می‌دهند که ارتباط قوی در بین آن‌ها وجود دارد. هیدروکسی ویتامین دی، به‌عنوان «ویتامین آفتاب» نیز شناخته می‌شود؛ چرا که در درون پوست انسان و در پاسخ به جذب نور خورشید تولید می‌گردد. این ویتامین می‌تواند از طریق غذاهای خاص و برخی مکمل‌ها نیز کسب شود و در رشد و تکامل استخوان‌ها و دندان‌ها و مقاومت در برابر بیماری‌های خاص، بسیار موثر است. در میان شرکت کنندگان این مطالعه که میانگین سنی آن‌ها، ۷۴ سال بود، محققان ۴۷ مورد جدید از ابتلا به دیابت و ۳۳۷ مورد جدید از ابتلا به پیش‌دیابت را کشف کردند.
طبق گفته‌ی موسسه‌ی پزشکی که در حال حاضر بخشی از آکادمی ملی است، حداقل مقدار لازم هیدروکسی ویتامین دی در پلاسمای خون ، ۳۰ نانوگرم در هر میلی‌لیتر است که مقدار آن ۱۰ نانوگرم در میلی لیتر از سطح توصیه شده در سال ۲۰۱۰ افزایش یافته است.
دکتر «پارک»، از گروه پزشکی پیشگیری دانشکده پزشکی سئول در کره جنوبی بیان داشت: «ما دریافتیم که احتمال ابتلای شرکت‌کنندگانی با سطح ۳۰ نانوگرم در میلی لیتر هیدروکسی ویتامین دی به دیابت در حدود یک‌سوم و خطر ابتلا به دیابت افرادی با سطح بالاتر از ۵۰ نانوگرم در میلی لیتر هیدروکسی ویتامین دی، یک‌پنجم بود.
افرادی که سطح خونی هیدروکسی ویتامین دی آن‌ها کمتر از ۳۰ نانوگرم در میلی لیتر بود، دچار کمبود ویتامین دی بودند و خطر ابتلای آن‌ها به دیابت، ۵ برابر بیشتر از افرادی بود که ۵۰ نانوگرم در میلی‌لیتر هیدروکسی ویتامین دی داشتند.
گارلند و برادر مرحومش «فرانک سی» که اپیدمیولوژیست نیز بود، در سال ۱۹۸۰ مقاله‌ای را منتشر کردند که بیان می‌داشت ترکیب ویتامین دی و کلسیم، معجون کارآمدی برای کاهش خطر ابتلا به سرطان روده‌ی بزرگ است. پس از آن گارلند و همکارانش ارتباط این ویتامین را با سرطان‌های سینه، ریه و مثانه کشف کردند.
گارلند بیان داشت که برای رساندن ویتامین دی بدن به سطح ۳۰ نانوگرم در میلی‌لیتر، به مکمل‌های غذایی حاوی ۳۰۰۰ تا ۵۰۰۰ واحد بین‌المللی در روز نیاز است، اما می‌توان آن‌را با قرار گرفتن روزانه در معرض آفتاب ملایم نیز کسب کرد. طبق گزارش‌های موسسه‌ی ملی بهداشت، متوسط مقدار توصیه‌شده‌ی روزانه‌ی ویتامین دی، ۴۰۰ واحد برای کودکان کمتر از ۱ سال، ۶۰۰ واحد برای سنین ۱ تا ۷۰ سال و ۸۰۰ واحد برای افراد مسن تر از ۷۰ سال است. منابع غذایی خوب برای جذب ویتامین دی عبارتند از؛ ماهی قزل آلا، ساردین، زرده‌ی تخم‌مرغ، میگو و شیر غنی شده، غلات، ماست و آب پرتقال.
