بانک ورزش/ معلوم نیست داستان از چه قرار است، اما در چند هفته اخیر گزارشگران تلویزیون بند کرده‌اند به تابلوهای تبلیغاتی کنار زمین و مدام از تعدد آنها در مسابقات داخلی گله می‌کنند.
در جریان پخش بازی استقلال و نفت تهران مزدک میرزایی که در استودیوی فوتبال برتر مستقر بود از اینکه ورزشگاه تختی چندین ردیف تابلوی تبلیغاتی دارد انتقاد کرد و مدعی شد به همین دلیل گاهی اوقات تصویربرداران و کارگردان تلویزیونی محل توپ را گم می‌کنند! در بازی استقلال و الریان هم نوبت به محمد سیانکی رسید که همین کار را انجام بدهد و یک ردیف تبلغات منظم مسابقات لیگ قهرمانان آسیا را به رخ لیگ داخلی ایران بکشد. تردیدی نیست که محدود بودن تبلیغات محیطی از جهات مختلف و از جمله از جنبه بصری دلچسب‌تر است. به این هم کاری نداریم که شرکت مجری این تبلیغات در حال حاضر آنقدرها موجه نیست و همکاری‌اش با فدراسیون فوتبال حواشی زیادی داشته است. با این همه تنها کسی که حق ندارد از این وضعیت انتقاد کند، صداوسیمای محترم است؛ ارگانی که اگر حاضر می‌شد مثل همه جای دنیا پول پخش مسابقات فوتبال را بدهد، اساسا هیچکدام از این مشکلات به وجود نمی‌آمد.
دیگر نیازی به بازگویی نیست که در کشورهای اروپایی بین 50 تا 70 درصد هزینه‌های باشگاه‌ها از محل حق پخش تامین می‌شود. با این وجود تلویزیون ایران با گردن‌کلفتی خاصی از پرداخت این پول سرپیچی می‌کند تا فدراسیون و تیم‌ها چاره‌ای جز چنگ انداختن به سایر منافذ کسب درآمد پیش روی خودشان نبینند. وقتی پدیده‌ای مثل تبلیغات محیطی یکی از معدود راه‌های درآمدزایی و ارتزاق باشگاه‌ها محسوب می‌شود، طبیعی است که مسوولان امر کنار زمین را تا خرخره پر از آگهی کنند تا شاید دو ریال بیشتر کاسب شوند. موضوع درست مثل لباس باشگاه‌های پر هوادار ماست که بر خلاف تیم‌های درست و حسابی دنیا 10 جور برچسب و آگهی مختلف روی خودشان دارند، چرا که آنجا باشگاه‌ها حق پخش می‌گیرند و نیازی نیست پیراهن‌شان را به 10 جای مختلف اجاره بدهند، اما در ایران چون چنین امکانی فراهم نیست تیم‌ها برای کسب درآمد بیشتر چاره‌ای جز این کار ندارند. پس چه بهتر حالا که دوستان در تلویزیون حق پخش نمی‌دهند، حداقل به منابع درآمدی باقی‌مانده هم کاری نداشته باشند. شما که پول نمی‌دهید، چطور است تبلیغات کنار زمین هم برداشته شود و باشگاه‌ها نان خشک سق بزنند؟!
