آخرین خبر/ در هفته بیست و هفتم لیگ دسته اول، دو تیم خونه به خونه مازندران و آلومینیوم اراک در بابل به مصاف یکدیگر رفتند که تساوی بدون گل را به همراه داشت.
خونه به خونه بابل که برای نزدیک شدن به صدر جدول، نیاز مبرم به سه امتیاز این دیدار داشت هیچ کدام از موقعیت های متعدد گلزنی اش را تبدیل به گل نکرد تا ۵۰ امتیازی و در رده دوم جدول بماند.
رقابت همین حس و حال را می طلبد اما این جدال در لیگ یک آغشته به حسادت واضح به موقعیت خونه به خونه است، بابلی ها در مسیر صعود خود را دارند در مقابل همه لیگ که انگار هیچ وظیفه و خواسته ای ندارند جز توقف نماینده مازندران!
خونه به خونه رشک آورترین تیم لیگ یک است، حواشی مالی برای تمامی تیم ها مشترک است اما در بابل می شود فاجعه (!) و در همین حس و حال تیم به فینال جام حذفی می رسد، هفته های متوالی در لیگ نمی بازد و به بالای جدول الصاق می شود. در این دگردیسی و تحول بابلی ها و حضور در صف صعود به راحتی می توان از نگاه و سیمای تیم های رقیب دریافت که فقط در پی برهم زدن تمرکز و موقعیت خونه به خونه هستند.
خونه به خونه در هفته بیست و هفتم دو امتیاز خانگی را مقابل آلومینیوم اراک از دست داد و فرصت عالی را از کف، اما باز هم جایش در همان رده است که ادعای صعود دارد.
بارها موقعیت ها از دست رفت و حمید کاظمی و وفا هخامنش سخت تر از گلزنی راحت را انتخاب کردند و دروازه خالی مانده را ندیدند. حتی محمد قریشی مدافع می توانست گل بزند و جلوی تساوی را بگیرد اما خونه به خونه روز ایده آلش را نمی گذراند.
اراکی ها که با نبی زاده، دست نشان و خداشناس مازندرانی به زمین و هوا آشنایی پیدا کرده بودند با تمام توان از دروازه خود دفاع کردند و امتیاز حساسی را گرفتند که همه خواسته شان بود.
این تساوی مثل یک تلنگر است که درست و به جا به تیم وارد آمد تا بداند که در سیبل توجه است و علاوه بر حریف با نوعی کوشش زیر پوستی روحیه زا مواجه است.
خونه به خونه هنوز بخت دوم صعود است و بازی هایی پیش رو دارد که می تواند حسرت این تساوی را از یاد ببرد. برای رفع خدعه ی همه بر علیه خونه به خونه باید دور تیم یک دیوار کشید و هواداران و مدیران و کادر و بازیکنان و رسانه های بومی متفق القول اجازه خدشه وار شدن به قوه روحی تیم را ندهند.
